Sailing Jack

Blog 1 | Just arrived

Voila, daar zijn we dan! Fris en fruitig vanaf de Africa Mercy, Deck 5, kamer 5328, mijn voorlopige woon- en verblijfplaats voor de komende twee quarantaine-weken.

Na veel voorbereiding was het zover; 'ready for take-off'. De reis verliep goed, zonder oponthoud of vertragingen. De rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar Tenerife-Zuid verliep soepeltjes, op het benauwde gevoel van m'n mondkapje na dan. Het vliegtuig was nog redelijk goed bezet, ik had minder verwacht. Eenmaal aan boord van het vliegtuig is er weinig te merken van de Corona-regels en loopt alles hetzelfde als onder 'normale' omstandigheden. Na een schitterende vlucht inclusief fenomenaal uitzicht over de schitterende Hoeksche Waard stond de taxi op Tenerife al klaar om me te transporteren naar de gewenste locatie. De Africa Mercy ligt in een soort werkhaven aan de zuid-oostelijke kant van het eiland. Het vliegveld was dus mooi dichtbij, zij het niet dat de Tenerifiaanse (?) zeehavenpolitie eerst je paspoort wil controleren. En laat dat bureau nou net op de noordelijke punt van Tenerife liggen... Een mooie rondrit was dus het resultaat, al werd mijn gedachte van het zonnige Spaanse eiland nogal verruïneerd doordat het precies regende op m'n eerste dag Tenerife. Maar ach, dat is de laatste dagen weer helemaal goedgemaakt. In de zonnestralen van deze mooie middag typ ik dus de eerste blog en heb ik helemaal niets te klagen.

Na de paspoortcontrole (van een politieman met kleding alsof tie net van het strand kwam lopen, ja echt waar) werd de terugreis gestart naar het schip. Toch wel een vreemde gewaarwording om het schip te zien liggen waar je de komende maanden hoopt te gaan bivakkeren. Eenmaal aangekomen werd ik verwelkomd door de beveiliger, hoofd beveiliging Gerrit (ja een Nederlander) en de reuze-aardige receptiemedewerkers. Wat opvalt zijn een paar dingen. Ten eerste ben ik tot nu toe merendeels ontzettend vrolijke mensen tegengekomen. Ten tweede de goede zorg voor elkaar en voor de nieuwe crew. En als derde de afhankelijkheid waarin al het werk gedaan wordt. Over deze dingen later meer.

Na de vereiste pasfoto en de ontruimingsinstructies wordt ik naar mijn 'cabin' geloodst. Eerlijk gezegd voel ik me een rijk gezegend mens met een twee-persoons een-kamer-appartement met afgesloten douche- en toiletruimte, magnetron, koelkast, airco èn uitzicht over Tenerife en de Atlantische Oceaan. Dat kan niet iedereen zeggen toch? Eenmaal wegwijs gemaakt in m'n kamer wordt ik dan toch echt alleen achtergelaten. Zit je dan, met je grandioze uitzicht.

Eerlijk gezegd valt de quarantaine me tot nog toe alles mee! Ik probeer redelijk wat ritme erin te houden, en dat bevalt uitstekend. Ik heb hier werkelijk niks te klagen met een bediening alsof het een 5-sterren hotel betreft. Zo wordt er bijvoorbeeld twee keer per dag gebeld om de bestelling voor lunch en diner op te nemen en worden er soms prettige verrassingen voor de deur gezet zoals een bolus (vast geen Zeeuwse maar hij smaakte perfect), poffertjes of een ijsje. Tevens is de voorraadkast rijkelijk voorzien van allerlei versnaperingen voor tussendoor èn heb ik een persoonlijke buddy die me zo goed bedient dat ik me werkelijk ga afvragen of ze op de hotelschool gepromoveerd is tot professor in de bedienkunde. Ofzoiets.

Al snel hing er een warm welkom aan mijn deur, afkomstig van 'Housekeeping department AFM', de afdeling waar ik de komende vier maanden hoop te gaan werken. Een grote foto van het 6-koppige team siert m'n deur met handgeschreven leuzen van mijn aanstaande collega's die luiden als: ,,Welcome to the best team Jako" of als deze: ,,Welcome home brother see ya soon". Ook hing er een kaartje van de 'Dutchies', de bijnaam voor alle Nederlanders aan boord van de Africa Mercy en klopte er vandaag een Nederlander op de deur voor gewoon een gezellig praatje. Ik wordt gewoon verplicht om me welkom te voelen, en dat doe ik dan ook zeker!

Dan nog even over de afhankelijkheid waar ik het net over had. Het meest verrast ben ik door de vreugde in het dienen, de positiviteit hier aan boord, de passie waar mensen mee over hun werk vertellen en de drang om het beste voor de mensen, organisatie èn patiënten te zoeken. Deze week was er een meeting via 'Teams' (voor onze digibeten; dit is vergaderen op afstand met beeld en geluid) en werd er tijdens de vergadering zomaar een kwartiertje nagedacht over Efeze 1 t/m 3. Het verschil met het zakenleven is enorm, waar er in business vaak nors wordt gekeken ten tijde van werkeloosheid of weinig winst, wordt er hier na ruim 7 maanden (!) aangemeerd te liggen nog steeds zo vreugdevol en krachtig werk verzet dat je oren ervan klapperen en je oogleden ervan trillen. Gisteravond tijdens onze avondwandeling op het bovenste dek (ja ik mag tweemaal daags een uurtje 'luchten' :-)) werd er op een dek beneden ons gezongen onder de nachtelijke sterrenhemel; de zon komt op, een nieuwe dag breekt aan, het is tijd om Uw lied opnieuw te zingen, wat er ook gebeurt, en wat er ook voor me ligt, laat me zingen als de avond komt. En dan moet en mag ik zeggen dat merkbaar God hier aanwezig is en ons krachtig ondersteunt, sterkt en verblijdt temidden van alle rassen, geslachten, nationaliteiten, kerkgenootschappen en geloofsbelevingen. Niet om ons, maar om Hem. En dat stemt hoopvol.

Vanuit m'n nederige stulpje ga ik afsluiten voor deze keer. Laat uw reacties achter op de pagina 'reageer', en abonneer u zich op mijn blog door het formulier op dezelfde pagina in te vullen. De volgende keer meer over de taal aan boord, hoe ik de tijd invul, een heuse rondleiding in m'n 'cabin' èn vertel ik u hoe ik koffie zet in een beker (rara hoe kan dat). Waarschijnlijk beeldmateriaal in de vorm van een vlogje, je moet tenminste alles een keer geprobeerd hebben toch? Als de cameralens het aan kan tenminste. En nu tijd om te stoppen en een blik te werpen naar buiten, naar het heldere water, de hoge bergen en de mooie luchten. In m'n uppie. Maar het uitzicht is en blijft tenslotte toch fenomenaal.

Ahoy,

Jako

07-11-2020